خورشید کوچولو

شبانی را پدری خردمند بود. روزی بدو گفت: ای پدر دانا و خردمند! مرا آنگونه که از پیروان خردمند می رود پندی بیاموز ! پدر گفت: به مردم نیکی کن، ولی به اندازه، نه به حدی که او را مغرور و خیره سر نماید.  شبانی با پدر گفت ای خردمند   مرا تعلیم ده پیرانه یک چند   بگفتا: نیک مردی کن نه چندان   که گردد خیره، گرگ تیزدندان ...

مشورت با زنان تباه است و سخاوت با مفسدان گناه.  خبیث را چو تعهد کنی و بنوازی به دولت تو گنه می کند به انبازی ...

هر که با داناتر از خود بحث کند تا بدانند که داناست، بدانند که نادان است.   

دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند: یکی انکه اندوخت و نخورد و دیگر آنکه آموخت و نکرد.  علم چندان که بیشتر خوانی چون عمل در تو نیست نادانی نه محق بود نه دانشمند چارپایی بر او کتابی چند آن تهی مغز را چه علم و خبر که بر او هیزم است یا دفتر ...

شبانی با پدر گفت ای خردمند مرا تعلیم ده پیرانه یک پند بگفتا نیک مردی کن نه چندان  که گردد چیره گرگ تیز دندان ...